Θα πω κάτι που αν είσαι εκπαιδευτικός ενδεχομένως θα συμφωνήσεις. Αυτή η χρονιά μου έχει φανεί μεγαλύτερη από άλλες. Γιατί μου έχει συμβεί αυτό; Ενδεχομένως να μου πεις ότι ο χρόνος μεγεθύνεται όταν αντιμετωπίζει κανείς προκλήσεις. Και, όντως, στο ιδιωτικό σχολείο που δουλεύω η φετινή χρονιά ήταν γεμάτη από αυτές.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι οι περισσότερες συναδέλφισσες περάσαμε κόβιντ και σε όλες μας ζητήθηκε ενώ νοσούσαμε να κάνουμε τηλεκπαίδευση.
Δηλαδή μας είπαν μόλις νοιώσουμε «καλύτερα» να προετοιμάσουμε και να διδάσκουμε τα μαθήματά μας από το σπίτι ενώ κάποιος συνάδελφος θα έστηνε υπολογιστή και κάμερα και θα επιτηρούσε την τάξη. Όταν έλαβα το σχετικό εμαιλ από την διευθύντρια, που μου ζητούσε να της στέλνω κάθε μέρα μήνυμα για την ενημερώνω πως νοιώθω, ψάρωσα. Και τις πρώτες μέρες που ήμουνα χάλια όντως της έστελνα αναφορά. Μετά όμως όλοι μου λέγανε, κάτσε να ξεκουραστείς. Πραγματικά δεν είχα καμία όρεξη μέσα στον πονοκέφαλό μου να κάτσω να ετοιμάζω εικοσι-τόσα powerpoint και να μπαίνω στην τόσο ψυχοφθόρα και ανούσια διαδικασία της τηλεκπαίδευσης. Και για ποιο λόγο να το κάνω; Το επίδομα ασθένειας το δικαιούμαι, έτσι δεν είναι; Ποτέ δεν έχω λείψει από την δουλειά χωρίς λόγο. Έχουν ιδέα οι από πάνω πόσο κόπο απαιτεί ένα τέτοιο μάθημα; Πώς είναι δυνατόν να μπαίνει η διευθύντρια στο ρόλο του γιατρού και να μου κάνει διάγνωση; Και έτσι αρνήθηκα. Δεν ήμουν ο μόνος που αντέδρασε έτσι, υπήρχαν κι άλλες που είπαν όχι. Τέτοιες ατομικές ή και μη αρνήσεις θα είχε ίσως μία σημασία να αναδειχθούν.
Πολλές συναδέλφισσες δέχτηκαν να κάνουν τηλεκπαίδευση. Όταν επέστρεψα στο σχολείο, εκτελώντας χρέη επιτηρήτριας σε τέτοιου είδους μαθήματα, είδα αρκετούς να κάνουν τηλεκπαίδευση με κάτι κύκλους κάτω από τα μάτια και με βραχνιασμένες φωνές. Κι αυτό δεν σταματάει εκεί γιατί σιγά σιγά άρχισα να ακούω ότι παρόμοια αιτήματα έγιναν προς άτομα που είχαν άλλους λόγους, εκτός κόβιντ, που τους ανάγκαζαν να απουσιάζουν από την δουλειά, π.χ. ανάρρωση μετά από εγχείρηση.
Κάτι άλλο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι ότι σε κάποια φαση που έκλεισαν πάλι τα σχολεία και το γυρίσαμε στην τηλεκπαίδευση, ένας συνάδελφος είχε το πρόβλημα ότι μετακόμιζε εκείνες τις μέρες και δεν είχε ακόμα σύνδεση ίντερνετ. Επιπλέον, ένοιωθε ότι είχε την ευθύνη να μην χάσουν τα παιδιά (τάξη εξετάσεων) το μάθημα και πλήρωσε από την τσέπη του data, ένα αρκετά μεγάλο ποσό. Εκ των υστέρων το σχολείο του είπε, συμβαίνουν αυτά… Και σκέφτομαι: γιατί να θεωρείται η πρόσβαση στο ίντερνετ, δεδομένη όταν είναι ένα ακόμα εμπόρευμα και μάλιστα όλο και πιο απαραίτητο για να τα φέρουμε βόλτα;
Tί άλλο να θυμηθώ; Για πέρσι το καλοκαίρι που ακυρώθηκαν οι εξετάσεις και που μας ζήτησαν τα εξεταστικά κέντρα να συλλέξουμε μία ποικιλία διαγωνισμάτων (και να τα διορθώσουμε φυσικά), να τα ταξινομήσουμε, και να τους στείλουμε τους βαθμούς για να τους επικυρώσουν; Να κάνουμε εμείς δηλαδή την δουλειά τους, φυσικά απλήρωτα! Ή για το σχολείο που δεν μας κάλυψε ως εκπαιδευτικούς απέναντι στους όποιους δυσαρεστημένους γονείς; Ή για φέτος, που ακόμα να βρεθούμε δια ζώσης για το να κάνουμε σύλλογο καθηγητών; Μάθαμε βλέπεις να δίνονται οι εντολές μέσω τηλεσυναντήσεων και συνηθίσαμε!... Η δια ζώσης επικοινωνία ενδεχομένως να γίνεται ώρες ώρες άβολη για κάποιους προς την επάνω μεριά της εκπαιδευτικής ιεραρχίας.
Υ.Γ. Ως desperate teachers επιλέγουμε να απενεργοποιήσουμε τα σχόλια. Γιατί; Γιατί θα προτιμούσαμε αν έχεις εμπειρίες σε σχέση με την τηλεκπαίδευση (θετικές ή αρνητικές) που θα ήθελες να μοιραστείς να μας τις στείλεις με ένα μήνυμα για να δημοσιευτούν (ανώνυμα παρακαλούμε) εδώ. Ίσως σύντομα στο μέλλον να βρεθούμε για να τα πούμε από κοντά. Καλύτερα από το να τα καταπίνουμε όλα σιωπηλές, έτσι δεν είναι;
Μία αθέατη πλευρά της τηλεκπαίδευσης(pdf)
Δ.
fb:Desperate Teachers
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου