desperate teachers

  Για όσους και όσες εργαζόμαστε σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης η φετινή χρονιά είναι μια δύσκολη χρονιά. Μετά από μια σχολική σεζόν κατά την οποία ήμασταν 7 ολόκληρους μήνες εγκλωβισμένοι στην παγίδα της τηλεκπαίδευσης, φέτος έχουμε επιστρέψει στην (υποτιθέμενη) κανονικότητα της δια ζώσης διδασκαλίας. Στις παρακάτω γραμμές θα καταγράψω κάποιες πρώτες σκέψεις για το πως βιώνουμε αυτήν την “κανονικότητα”.  Η πρώτη διαπίστωση που έγινε από πολλούς συναδέλφους και συναδέλφισσες τον περασμένο Σεπτέμβρη και Οκτώβρη ήταν ότι η προηγούμενη χρονιά της τηλεκπαίδευσης ήταν ουσιαστικά μια χαμένη χρονιά για την πλειοψηφία των μαθητών και των μαθητριών μας. Όλοι οι συντελεστές της εκπαιδευτικής διαδικασίας (μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς) υποστήκαμε για μήνες τεράστια ταλαιπωρία και πίεση για να παραχθεί... μια τρύπα στο νερό! Τα συσσωρευμένα γνωστικά κενά και η απομάκρυνση από την εκπαιδευτική διαδικασία έχουν σαν αποτέλεσμα να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε με τα περισσότερα παιδιά ούτε στ

  Είμαστε στο έτος 2022. Από το 2015-16 και μετά έχουμε την προσφυγική κρίση που είχε ως αποτέλεσμα πολλά παιδιά να έρθουν μόνα τους στην Ελλάδα και να μένουν σε δομές. Μένουν είτε σε σπίτια-δομές είτε στα κάμπ. Αυτά τα παιδιά μετά από άπειρα γραφειοκρατικά εμπόδια καταφέρνουν να γραφτούν σε ένα δημόσιο σχολείο είτε σε διαπολιτισμικό σχολείο είτε σε τάξεις υποδοχής. Φέτος ως αναπληρώτρια έτυχε να με πάρουν σε διαπολιτισμικό σχολείο. Δεν είναι εύκολο να επιλέξεις για ποιο από όλα τα ζητήματα να μιλήσεις οπότε θα ξεκινήσω με ένα στιγμιότυπο. Τάξη διαπολιτισμικού σχολείου. Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο ενός μαθητή. Δεν τον είχα δει ποτέ να χαμογελάει μέσα στην τάξη. Το έκανε όταν έγραψε στον πίνακα την διάλεκτο του ( Lingala). Η εικόνα που βλέπετε είναι οι διαφορετικές γλώσσες που τυχαία υπάρχουν σε μια τάξη. Είναι μια πραγματικότητα που υπάρχει ανάμεσά μας αλλά είναι αόρατη. Κάποιοι στην κοινωνία που ζούμε θέλουν να είναι αόρατη. Αντιλαμβανόμαστε οτι η κουλτούρ