Για όσους και όσες εργαζόμαστε σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης η φετινή χρονιά είναι μια δύσκολη χρονιά. Μετά από μια σχολική σεζόν κατά την οποία ήμασταν 7 ολόκληρους μήνες εγκλωβισμένοι στην παγίδα της τηλεκπαίδευσης, φέτος έχουμε επιστρέψει στην (υποτιθέμενη) κανονικότητα της δια ζώσης διδασκαλίας. Στις παρακάτω γραμμές θα καταγράψω κάποιες πρώτες σκέψεις για το πως βιώνουμε αυτήν την “κανονικότητα”. Η πρώτη διαπίστωση που έγινε από πολλούς συναδέλφους και συναδέλφισσες τον περασμένο Σεπτέμβρη και Οκτώβρη ήταν ότι η προηγούμενη χρονιά της τηλεκπαίδευσης ήταν ουσιαστικά μια χαμένη χρονιά για την πλειοψηφία των μαθητών και των μαθητριών μας. Όλοι οι συντελεστές της εκπαιδευτικής διαδικασίας (μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς) υποστήκαμε για μήνες τεράστια ταλαιπωρία και πίεση για να παραχθεί... μια τρύπα στο νερό! Τα συσσωρευμένα γνωστικά κενά και η απομάκρυνση από την εκπαιδευτική διαδικασία έχουν σαν αποτέλεσμα να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε με τα περισσότερα παιδι...